به نقل از «تابناک»

نباید انتظارات را از عضویت در شانگهای بالا برد

تاریخ انتشار: ۱۴ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۴۸۵۹۸

به گزارش «تابناک»، به نقل از روزنامه اعتماد، در جلسه غیرحضوری دیروز سران سازمان همکاری شانگهای، بعد از ۱۵ سال عاقبت درخواست ایران برای عضویت در این سازمان پذیرفته ‌شد و ایران به عضو کامل این سازمان چندجانبه منطقه‌ای در آمد.

محمود شوری، تحلیلگر مسائل اوراسیا معتقد است که هر چند عضویت ایران در این سازمان ضروری و مفید است، اما نباید انتظارها را از عضویت در این نهاد چندجانبه بالا برد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گفته شوری، سازمان همکاری شانگهای، به‌رغم ظرفیت‌هایی که ایجاد کرده است تاکنون دستاورد چشمگیری در حوزه همکاری‌های اقتصادی میان کشورهای عضو نداشته است. شوری تاکید می‌کند به‌‌رغم برخی ادعاها که به صورت پیوسته مطرح می‌شود، دستگاه دیپلماسی دولت سیزدهم هیچ نقشی در پذیرش عضویت جمهوری اسلامی ایران در این سازمان نداشت. در ادامه متن کامل گفت‌وگوی «اعتماد» را با محمود شوری، کارشناس حوزه اوراسیا و معاون موسسه مطالعات ایران و اوراسیا (ایراس) مطالعه می‌کنید.

عضویت کامل ایران در سازمان شانگهای بیش از یک دهه طول کشید و سه دولت را در جمهوری اسلامی ایران به خود دید. چرا این فرآیند تا این اندازه طولانی شد؟

۱۵ سال پیش بود که ایران درخواست عضویت در سازمان شانگهای را به دبیرخانه این سازمان داد. در آن زمان به این دلیل که ایران در شرایط تحریمی قرار داشت و بعدا در سند مقررات پذیرش اعضای جدید سازمان هم اضافه شد که کشورهای تحت تحریم نمی‌توانند به عضویت سازمان شانگهای در بیایند، بحث عضویت ایران در این سازمان متوقف ماند. بعدا در دوره ریاست‌جمهوری حسن روحانی یکی، دوبار برای پذیرش عضویت ایران در این سازمان تلاش شد و بعد از مدتی وقتی دولت روحانی متوجه شد که ممکن است جواب مناسبی از این تلاش‌ها نگیرد، این تقاضا را مجددا تکرار نکرد تا اینکه مجددا در اواخر دوره ریاست‌جمهوری حسن روحانی باز هم بحث عضویت ایران در سازمان شانگهای زنده شد که در آن زمان هم باز مخالفت تاجیکستان مانع از پذیرش عضویت ایران در این سازمان شد. تصمیم به پذیرفتن عضویت یک کشور جدید منوط به اجماع و موافقت همه اعضای سازمان بود، به همین دلیل هر عضوی می‌تواند عضویت یک کشور جدید را وتو کند. به همین دلیل در همان سال‌ها با توجه به اختلاف‌هایی که میان تاجیکستان و ایران بر سر موضوع نهضت اسلامی تاجیکستان ایجاد شده ‌بود، تاجیک‌ها مخالف عضویت ایران در سازمان بودند. البته برخی تحلیلگران معتقدند که اگر روسیه و چین علاقه‌مند بودند که ایران به عضویت سازمان همکاری شانگهای در بیاید، می‌توانستند مخالفت تاجیکستان را حل و فصل بکنند. به هر حال بعد از اینکه در سال‌های اخیر روابط تهران و دوشنبه بهبود پیدا کرد، تاجیکستان هم مخالفت خودش را در مقابل عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای کنار گذاشت و عملا درست همزمان با آغاز به کار دولت سیزدهم، پذیرش عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای به اطلاع ایران رسید و از آن زمان هم فرآیند عضویت شروع شد. روندی که باید طی می‌شد در طول دو سال گذشته طی شده است و اسنادی که باید مبادله می‌شد، مبادله شد تا در اجلاس سه‌شنبه رسما اعلام شد که ایران به عضویت این سازمان درآمد.

فرآیند بهبود روابط ایران و تاجیکستان سال ۱۳۹۸ آغاز شد، درست است؟

بله! و نهایتا اردیبهشت ۱۴۰۰ بود که اعلام شد دیگر مانعی برای عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای وجود ندارد. واپسین مانع موضوع مخالفت تاجیکستان بود که با بهبود روابط دو کشور این مانع برطرف شد.

فرمودید که تحریم‌ها مانع پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای بود. برخی رسانه‌ها و جناح‌های سیاسی در ایران ادعا می‌کنند که موضوع عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای ارتباطی با تحریم‌ها ندارد و می‌گویند شاهدش هم این است که به‌‌رغم اینکه ایران همچنان تحت تحریم‌های یکجانبه امریکاست، سازمان همکاری شانگهای با عضویت ایران موافقت کرده است. نظر شما در مورد این تحلیل‌ها چیست؟

در منشور سازمان شانگهای آمده است که کشورهایی که تحت تحریم‌های سازمان ملل قرار دارند، امکان عضویت در سازمان ندارند. پس از توافق برجام ایران از ذیل تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد خارج شد. با اجرای برجام عملا مانع تحریم‌ها در قبال پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای مرتفع شده ‌بود. بحث تحریم‌های یکجانبه امریکا هیچ ربطی به این موضوع ندارد. اینکه افرادی می‌گویند تاخیر در پذیرش ایران ربطی به تحریم‌ها ندارد، می‌توانند سند مقررات پذیرش عضو جدید در سازمان همکاری شانگهای (REGULATION On Admission of New Members to Shanghai Cooperation Organization)را که روی سایت دبیرخانه سازمان منتشر شده است، مطالعه بکنند که در بند ۱۰ از پاراگراف ۱.۲ آن یکی از شرایط این است که کشور متقاضی «نباید تحت تحریم‌های اعمال شده توسط شورای امنیت سازمان ملل متحد» باشد. این بند به صورت ویژه بعد از درخواست ایران برای عضویت در سازمان، به دلیل نگرانی برخی اعضا در مورد اثرگذاری عضویت ایران در روابط بین‌المللی سازمان در اجلاس ۲۰۱۰ تاشکند به شرایط عضویت اضافه شد.الان هم روسیه و هم ایران تحت تحریم‌های یکجانبه از سوی امریکا و اتحادیه اروپا هستند، اما این ارتباطی با عضویت‌شان در سازمان همکاری شانگهای ندارد.

سازمان همکاری شانگهای ابتدا به عنوان یک سازمان امنیتی تاسیس شد، اما این روزها در ایران از آن به عنوان یک فرصت همکاری‌های اقتصادی و تجاری یاد می‌شود. لطفا توضیح بدهید که ماهیت سازمان همکاری شانگهای تا چه اندازه اقتصادی و تجاری است؟

برای کسانی که اخبار را پیگیری می‌کنند، روشن است که اهداف اولیه تشکیل سازمان همکاری شانگهای اهداف امنیتی و حل و فصل اختلاف‌های مرزی و ارضی کشورهای عضو بود. طبیعتا تشکیل این سازمان بستر و مبنایی ایجاد کرد که همکاری‌هایی در حوزه‌های دیگری هم تداوم پیدا بکند. برخی اعضای سازمان در همان سال‌های اولیه تشکیل این سازمان علاقه‌مند بودند که این سازمان رنگ و بوی اقتصادی بگیرد. برخی کشورها مانند ازبکستان هم بودند که چندان تمایلی نداشتند که جنبه‌های سیاسی-امنیتی این سازمان تقویت شود و پیمان شانگهای رنگ و بوی ضدغربی به خود بگیرد. از ابتدای تشکیل این سازمان موضوع همکاری‌های اقتصادی همیشه یکی از محورهای گفت‌وگوی رهبران سازمان همکاری شانگهای بود. سازمان نشست‌های سالانه نخست‌وزیران را برگزار می‌کند که ماهیت اقتصادی دارد و به دنبال تعمیق همکاری اعضاست. مجموعه‌ای از نهادها در سازمان همکاری شانگهای برای گسترش همکاری‌های اقتصادی ایجاد شده است.سازمان به لحاظ ماموریت، نهادی و ساختاری گسترش همکاری‌های اقتصادی را یکی از اهداف خودش قرار داده است. اما اینکه این سازمان تا چه اندازه در حوزه اقتصادی موفق عمل کرده یا توانسته بستری برای گسترش همکاری‌های اقتصادی میان اعضا باشد، مساله دیگری است. واقعیت این است که کارشناسان و سیاستمداران کشورهای عضو از عملکرد سازمان در حوزه همکاری‌های اقتصادی رضایت کافی ندارند و معتقدند که عملکرد سازمان از این جنبه چندان برجسته نیست.در دوره‌ای قرار بود که باشگاه انرژی در این سازمان شکل بگیرد، به ویژه اینکه تعدادی از اعضای این سازمان از خریداران عمده انرژی و بعضی از کشورها مانند روسیه از فروشندگان بزرگ انرژی هستند، اما منافع متعارض اعضا باعث شد که امکان شکل‌گیری چنین نهادی ایجاد نشود.به‌طور کلی من معتقدم که سازمان همکاری شانگهای هر چند بسترهایی را برای همکاری‌های اقتصادی فراهم کرده است، اما نمی‌توان گفت که تاکنون این سازمان موفقیت چشمگیری در گسترش همکاری‌های اقتصادی میان اعضا ایجاد کرده ‌باشد. بیشتر همکاری‌های اقتصادی میان اعضای این سازمان، همکاری‌های دوجانبه است تا همکاری‌های اقتصادی در چارچوب چندجانبه سازمان همکاری شانگهای باشد.

 ‌به نظر شما ایران چگونه می‌تواند بیشترین بهره‌برداری را از عضویت در این سازمان بکند؟

برای جمهوری اسلامی ایران که در شرایط خاص منطقه‌ای و بین‌المللی قرار گرفته است، عضویت در این سازمان فی‌نفسه فرصت و ظرفیتی است که اجازه می‌دهد در حل و فصل و مدیریت مسائل منطقه‌ای به ایران کمک شود. این سازمان یک مجمع و فورومی است که تعدادی از آنها مانند هند، پاکستان، چین و روسیه کشورهای بزرگی هستند و سهم بزرگی از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده‌اند و این امکان را به کشورها از جمله می‌دهد که به صورت دوره‌ای فرصت گفت‌وگو و رایزنی با این کشورها داشته ‌باشند. همکاری‌های درون سازمان به حل و فصل اختلاف‌ها میان اعضا کمک می‌کند.ظرفیت‌ها و امکاناتی هم در چارچوب سازمان همکاری شانگهای تعبیه شده است که این ظرفیت‌ها و امکانات به ما کمک می‌کند که روابط‌مان را با کشورهایی که الان به هر دلیلی به هدف اصلی در سیاست خارجی ما تبدیل شده‌اند در قالب نهادی و سازمانی در کنار روابط دوجانبه‌ای که از گذشته وجود داشت، ادامه پیدا کند.نباید انتظارها را از آورده‌های سازمان همکاری شانگهای برای سیاست خارجی ایران بالا برد. متاسفانه خود ما ظرفیت‌های زیادی برای کار کردن با کشورهای دیگر ایجاد نکرده‌ایم. گسترش همکاری‌های اقتصادی نیاز به زیرساخت‌ها و بسترهایی دارد که متاسفانه به دلایل مختلف از جمله تحریم ایجاد نشده است. هر قدر هم که مسیر وسیع و گسترده و همواری باشد، اگر وسیله‌ای که در اختیار دارید، وسیله خوبی نباشد، نمی‌توانید مسیر را طی کنید. عامل اصلی اینکه ما نمی‌توانیم از ظرفیت‌های ایجاد شده خارجی استفاده کنیم، به مسائل داخلی خودمان برمی‌گردد. به هر حال در چارچوب این سازمان‌ها دیپلماسی بسیار قوی نیاز است که بتوان از ظرفیت‌های آن استفاده کرد. اگر قرار باشد فقط به نشست‌های سالانه اکتفا کنیم و حضور نمادین و نمایشی در نشست‌های سازمان داشته‌ باشیم، طبیعتا خیلی نمی‌توان انتظار دستاورد قابل توجهی داشت.نقش عضویت ایران در این سازمان یک امر ضروری است، اما نباید توقع‌ها و انتظارها را از منافع احتمالی این سازمان برای ایران بالا برد. در عین حال باید توجه داشت که این سازمان، سازمانی است که از اعضایی تشکیل شده است که درون خودشان اختلاف‌نظرهای شدیدی وجود دارد. بین هند و چین اختلاف‌نظر وجود دارد، بین هند و پاکستان اختلاف‌های دیرینه ارضی بر سر کشمیر وجود دارد. مساله افغانستان هم که عضو ناظر این سازمان محسوب می‌شود، همچنان مساله‌ای امنیتی برای همه کشورهای منطقه است و سازمان کمک چندانی نتوانسته به حل و فصل مسائل افغانستان بکند. جنگ اوکراین هم سایه خودش را بر فعالیت‌های سازمان همکاری شانگهای انداخته است. همه این مسائل باعث می‌شود امیدواری نسبت به اینکه سازمان بتواند نقش جدی در توسعه اقتصادی و گسترش امنیت در منطقه ایفا کند، کمرنگ شود. اما من باز هم تاکید می‌کنم که عضویت ایران در هر سازمان منطقه‌ای و بین‌المللی می‌تواند راهگشا و کمک‌کننده باشد.

 ‌گفته می‌شود بخشی از اسنادی که توسط ایران برای عضویت در این سازمان پذیرفته شده، اسناد مرتبط با منع همکاری و حمایت از گروه‌های مسلح غیردولتی است. فکر می‌کنید که چه چیز باعث شده است تهران چنین محدودیت‌هایی را برای عضویت در سازمان بپذیرد؟

در مورد اسنادی که جمهوری اسلامی ایران برای عضویت امضا کرده است، دقیقا اطلاعات شفافی وجود ندارد که چه اسنادی امضا شده است و چه اسنادی را با حق شرط و تحفظ پذیرفته‌ایم. به نظر می‌رسد که این انعطاف‌پذیری در چارچوب اسناد سازمان وجود دارد و عملا سازمان تاکنون اعضایش را ملزم و متعهد به رفتاری نکرده است که خلاف منافع یا مصالح آن کشور باشد. یکی از اصول سازمان همکاری شانگهای فقدان اختلاف‌های مرزی بین کشورهای عضو است، اما تاکنون مشاهده کرده‌ایم که هم پاکستان و هم هند که در مورد جامو و کشمیر اختلاف‌های مرزی دارند که همچنان حل نشده باقی مانده است و چشم‌اندازی برای حل و فصل آن وجود ندارد، ولی هر دو کشور به عضویت سازمان در آمده‌اند و اتفاق خاصی هم رخ نداده است.من تصور نمی‌کنم که اسناد و تعهداتی که ایران در چارچوب سازمان همکاری شانگهای می‌پذیرد، خیلی مشکلاتی را برای سیاست خارجی ما ایجاد کند.

 ‌می‌خواستم نظرتان را در مورد یکی از اظهارنظرهای اخیر رییس‌جمهور اسلامی ایران در خصوص پیوستن به سازمان همکاری شانگهای بدانم. سید ابراهیم رییسی، در تازه‌ترین مصاحبه خود با صدا و سیما دلیل پذیرش عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای را این‌گونه توصیف کردند: «کشورها... یک‌باره احساس کردند نگاه این دولت صرفا معطوف به لبخند و اخم چهار کشور نیست.» نظر شما در مورد این جمله چیست؟

می‌دانیم که عضویت ایران دقیقا زمانی اعلام شد که هنوز دولت سیزدهم تازه در انتخابات پیروز شده ‌بود، طبیعتا این روند امکان نداشت که در کمتر از یک ماهی که از انتخابات ۱۴۰۰ گذشته ‌بود، این تغییر نگرش در میان اعضا صورت گرفته ‌باشد. همان‌طور که گفتم مشکل اصلی در دو سال آخر قبل از روی کار آمدن دولت سیزدهم، مخالفت‌های تاجیکستان بود و اختلاف‌هایی که میان تهران و دوشنبه ایجاد شده ‌بود. در دولت آقای روحانی تلاش زیادی صورت گرفت تا این اختلاف‌ها با تاجیکستان حل و فصل شود. بنابراین چنین اظهارنظرهایی بیشتر مصرف داخلی دارد و برای جلب نظر کسانی است که با روند عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای و تحولاتی که در این زمینه افتاد آشنایی ندارند، وگرنه به نظر می‌رسد خود آقای رییسی هم اگر بخواهد با خودش منصف باشد، می‌داند در یک ماه نخستی که دولت ایشان در حال شکل‌گیری بود، هنوز اتفاق خاصی نیفتاده ‌بود و کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای نشست یا تبادل نظری را با هم نداشتند که به این نتیجه برسند دولت جدید در ایران نگاهش تغییر کرده است و بنابراین می‌شود ایران را عضو کرد. در واقع دستگاه دیپلماسی دولت سیزدهم هیچ نقشی در پذیرش عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای نداشت، چون اساسا قرار گرفتن پذیرش عضویت ایران به عنوان دستور کار نشست بعدی پیش از آغاز به کار دولت سیزدهم به اطلاع تهران رسیده ‌بود. علاوه بر این دولت سیزدهم باید توجه کند که القای این نکته توسط برخی کشورهای دیگر که پذیرش عضویت ایران به عنوان یک هدیه به این دولت خاص داده ‌شده، ممکن است با اهداف خاصی انجام شود و به ازای این هدیه ادعایی، درخواست‌ها و امتیازهایی از ایران درخواست شود.

منبع: تابناک

کلیدواژه: عید غدیر آلبانی سازمان همکاری شانگهای مهمونی ۱۰ کیلومتری غدیر سازمان همکاری شانگهای عضویت ایران همکاری های اقتصادی عید غدیر آلبانی سازمان همکاری شانگهای مهمونی ۱۰ کیلومتری غدیر عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای عضویت ایران در این سازمان گسترش همکاری های اقتصادی سازمان همکاری شانگهای همکاری های اقتصادی میان پذیرش عضویت ایران جمهوری اسلامی ایران عضویت در این سازمان ایران برای عضویت عضویت در سازمان سازمان شانگهای برای عضویت تحت تحریم دولت سیزدهم کشورهای عضو اختلاف ها ایجاد شده میان اعضا پذیرش عضو ظرفیت ها منطقه ای بالا برد حل و فصل

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۴۸۵۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دستاورد سفر بذرپاش به امارات چه بود؟

تین نیوز

امارات متحده عربی به عنوان دومین شریک تجاری ایران ظرفیت های قابل توجهی برای رشد تجارت و همچنین انواع همکاری های اقتصادی را برای کشور ایران در خود جای داده، امری که بدخواهان ایران نمی خواهند محقق شود و سفر وزیر راه و شهرسازی به ابوظبی و برگزاری نشست کمیسیون اقتصادی مشترک دو کشور بعد از ۱۰ سال برخی سنگ اندازی ها را خنثی کرد.

به گزارش تین نیوز به نقل از وزارت راه و شهرسازی، مهرداد بذرپاش، وزیر راه و شهرسازی و رئیس طرف ایرانی کمیسیون مشترک همکاری های اقتصادی ایران و امارات در راستای نشست این کمیسیون طی سفری به ابوظبی با بن الطوق الماری، وزیر اقتصاد امارات و هیئتی از مدیران اماراتی دیدار کرد، دیداری که در اولین اقدام خود، با امضای ۲ سند همکاری به کمیسیون مشترک همکاری های اقتصادی ایران و امارات رسمیت بخشید.

نشست این کمیسیون که پس از ۱۰ سال برگزار شد، حاصل سیاست های دولت سیزدهم، مبنی بر رشد و توسعه تجارت با کشورهای همسایه است که به گفته وزیر راه و شهرسازی، با جدیت و عزمی که این نشست برای مدیران دو کشور ایجاد کرده، می توان به رشد تجارت بین دو کشور تا سطح ۳۰ میلیارد دلار امیدوار بود.

همچنین طی این نشست، اسناد همکاری مختلفی که در نشست های مختلف بین مسئولان دو کشور برگزار شد، آماده امضا شد که نگاهی به محتوای این اسناد و گفت وگوها، خبر از آن می دهد که آینده روابط اقتصادی دو کشور، بیش از پیش روشن خواهد بود و نیت بدخواهان تجارت پررونق در خاورمیانه به عمل منتهی نخواهد شد.

یکی از مهم ترین تفاهم هایی که در این نشست صورت گرفت، موضوع تسریع در انجام مذاکرات و نهایی کردن اسناد همکاری مبادله شده در حوزه های مختلف اقتصادی بین دو کشور بود. ایجاد کمیته اقتصادی و بازرگانی با مسئولیت وزارت صمت ایران و وزارت تجارت خارجی امارات با عضویت سایر دستگاه ها در جهت تسهیل همکاری های تولیدی و بازرگانی، دانش بنیان، تکنولوژی های برتر در حوزه فناوری اطلاعات و هوش مصنوعی از دیگر سرفصل های گفت وگو در این نشست بود.

یکی دیگر از تفاهم های نشت مذکور، ایجاد و تعیین تیم مشترک کاری در زمینه همکاری های صنعتی و گازی بود که این مساله می تواند نقشی مهم در اقتصاد هر دو کشور داشته باشد.

سرمایه گذاری نهادهای مالی و بانک های معتبر اماراتی در بورس بین الملل مناطق آزاد ایران و سهام داری در این بورس از دیگر محورهای این نشست بود و به نظر می رسد این مساله، در صورت محقق شدن، بخشی از چالش کمبود سرمایه در ایران را جبران خواهد کرد.

همچنین در زمینه تجارت تشکیل صندوق مشترک سرمایه گذاری با تعیین یک میلیارد دلار سرمایه گذاری اولیه از سوی هر کدام از طرفین، تشکیل کارگروه مشترک بانکی تحت نظارت بانک های مرکزی دو کشور و تشویق بانک های تجاری به برقراری و گسترش روابط کارگزاری بانکی بین دو کشور و تشکیل بانک مشترک بین دو کشور که موضوعی مورد علاقه مندی و تأکید شیخ منصور بن زاید معاون و نخست وزیر امارات بود، مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

موضوع ایجاد همکاری بین صندوق های ضمانت صادرات دو کشور از دیگر محورهای گفت وگو با مقامات اماراتی بود که در صورت اجرایی شدن، زمینه را برای افزایش امنیت فعالیت تجار دو کشور فراهم می کند.

ضرورت همکاری طرف اماراتی جهت افتتاح حساب بانکی اشخاص حقیقی ایرانی و نیز شرکت های به ثبت رسیده در امارات با سهامداران ایرانی و همچنین ضرورت همکاری طرف اماراتی پیرامون امکان استفاده از خدمات بانکی بین المللی نظیر اعتبار اسنادی در مناسبات تجاری بین المللی از/به امارات از دیگر زمینه های نشست مشترک بذرپاش با وزیر اقتصاد امارات بود.

سرمایه گذاری اماراتی ها در حوزه نفت و گاز نیز در این نشست مورد بحث و گفت وگو قرار گرفت و حال باید دید که این مساله تا چه حد می تواند بازار انرژی منطقه و دو کشور را تحت تاثیر قرار دهد.

ایجاد کنسرسیوم های مشترک اجرایی بین شرکت های بزرگ مهندسی دو کشور برای اجرای مشترک پروژه های عمرانی داخلی و بین المللی به صورت دو یا چند جانبه با توجه به شهرت شرکت های ایرانی در کشورهای منطقه و پتانسیل های فراوان ج.ا.ایران در زمینه های فنی و مهندسی به ویژه در حوزه عمران و سرمایه گذاری مستقیم کشور امارات در حوزه های مختلف حمل و نقل و ترانزیت، احداث خطوط ریلی، تأمین لکوموتیو، ایجاد بنادر خشک، توسعه بنادر، ساخت و توسعه فرودگاه ها (مهرآباد تهران و اصفهان و ساخت شهر فرودگاهی مشهد)، صنعت گردشگری، نفت، گاز، طرح های پالایشگاهی، آب شیرین کن، صنایع معدنی و نوسازی صنایع ایران، انرژی های نو و ﺗﺠﺪﻳﺪﭘﺬﻳﺮ، ایجاد نیروگاه های برقی و پارک های ﺧﻮرﺷﻴﺪی، ایجاد و تولید محصولات گلخانه ای، دامپروری و شیلات در استان های همجوار نیز بخشی دیگر از این گفت وگوها را به خود اختصاص داده بود.

در زمینه صادرات نیز، کاهش فرایندهای طولانی اداری امارات بر سر راه کالاهای صادراتی ایرانی به امارات و نیز کالاهای وارداتی و ترانزیتی و ایجاد کمیته مشترک لجستیک به منظور برنامه ریزی و تسهیل فرایندهای صادرات و ترانزیت از طریق خاک دو کشور و نیز انجام مذاکرات فنی برای نهایی کردن این برنامه ها و ارائه تضمین های لازم به سرمایه گذاران اماراتی مورد بحث قرار گرفت.

همچنین در این نشست راه آهن ایران برای حمل هرگونه محموله ریل پسند در سطح منطقه و با عبور از ایران از /به بنادر جنوبی ایران اعلام آمادگی کرد؛ مساله ای که می تواند به صورت جدی مورد استقبال فعالان اقتصادی و دولت امارات قرار گیرد.

ایجاد و توسعه تبادل دیجیتال داده ها به ویژه اسناد حمل و گمرکی به منظور کاهش تشریفات و ایستایی در مبادی ورودی و خروجی، درخواست رسیدگی به مشکل عدم صدور گواهی مبدا از اتاق بازرگانی و همچنین تاییدیه اسناد توسط وزارت امور خارجه امارات برای کالاهایی که صرفاً توسط امارات تحریم شده و یا کاربری غیرنظامی دارند (ولو گمرک امارات تأییدیه غیرنظامی بودن کالاها را تأیید کرده باشد)؛ نظیر قطعات خودرو یا خودرو سواری که از امارات به ایران صادر و یا از طریق بنادر امارات به ایران صادرات مجدد می شود و درخواست اجازه حضور و برپایی غرفه توسط بخش خصوصی ایران در برخی نمایشگاه های برگزار شده در مرکز تجارت بین الملل دبی (WTC) و ضرورت همکاری این مرکز با طرف های ایرانی برای انتخاب مجریان نمایشگاه ها به منظور تسهیل حضور شرکت های ایرانی از دیگر محورهای این گفت وگوها بود که می تواند راه گشای فعالان اقتصادی دو کشور برای همکاری های بیشتر باشد.

بر این اساس می توان دریافت که سفر وزیر راه و شهرسازی در راس هیئتی به امارات برای برگزاری نشست کمیسیون مشترک همکاری های اقتصادی ایران و امارات، می تواند زمینه را برای رشد و توسعه تجارت و همکاری های اقتصادی دو کشور ایجاد کند و علاوه بر این فعالان بخش خصوصی در صورت اجرایی شدن تفاهم ها می توانند با سهولت بیشتری اقدام به تجارت با امارات متحده عربی کنند. موضوعی که بدون شک بر خلاف نیات دشمنان و بدخواهان جمهوری اسلامی ایران خواهد بود و وزیر راه و شهرسازی طی این سفر توانست این نیات شوم را تا حدودی بی اثر کند؛ امری که بدون تردید، مهم ترین دستاورد این سفر به شمار خواهد رفت.

آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید